Honey, you'r living on a spaceship

Við Jorrit höfum komið okkur þeim vana að horfa á illa fengna sjónvarpsþætti á kvöldin. Það er að segja ef Jorrit er búinn í vinnunni á skikkanlegum tíma.

Við tókum smá CSI rispu og svo NCIS. Síðarnefndi þátturinn er reyndar vikuleg stund núna þegar við höfum náð í skottið á honum. CSI er með of mikið forskot ekki nægan sjarma til að við höfum haft það af að klára þá.

Svo var ég að lesa þetta blogg einn daginn og þar var minnst á si-fi þætti sem mér þóttu nokkuð áhugaverðir; Firefly.

Ég vélaði svo bónda minn á mitt band og við byrjuðum að horfa. Það kom í ljós að þetta eru bara hinir bestu þættir og ég syrgi það alveg gríðarlega að það voru ekki framleiddir fleiri. Enda hafa þeir unnið til allskonar verðlauna og það var gerð mynd og hlutverkaspil (höfundur engin önnur en Margaret Weis) og allt. Einhvers staðar voru þættirnir kallaðir bestu þættir sem hafa verið slaufaðir (cancelled, fann ekki betra orð) af í sögu sjónvarpsins.

Ég hugsa að við munum gera eign okkar á þáttunum löglega áður en langt um líður

Ég mæli innilega með þeim:

Á vængum ástarinnar

Gærdagurinn var alveg ótrúlega venjulegur dagur, þangað til klukkan svona 10 í gærkvöldi.

Það var greinilega partýkvöld því gleðin var töluverð í kringum okkur. Sungið og hlegið. Þegar við gamla og leiðinlega fólkið fórum að sofa, fannst mér ég vera aftur komin á Hjónagarða á laugadagskvöldi.

Við vorum að pæla í hvað ylli ánægjunni og að spá í hvort þetta væri innlend eða norræn ánægja sem hélt fyrir okkur vöku.

Þá hóf sig upp mikill kór ungra karlaradda: "Fly on the Wings of Love. Fly Baby, Fly!"

Jebb, norræn!

En guð! Danska sigurlagið í Eurovision 2000! En karlmannlegt!

Hvað var svona skemmtilegt veit ég samt ekki ennþá.

Winter Storm

Ég missti mig svo í þjóðfélagspælingar í gær að ég gleymdi alveg að tala um hið daglega líf hérna hjá okkur.

Það var sérdeilis yndislegt veður þegar við vöknuðum í morgun. Sex gráður á celsíus og heiðskýrt. Örlítill vindur en ekkert til að pirra sig yfir. Magni fór í þykka peysu og ég í úlpu. Nágrannar okkar voru venjulega klæddir en nánast frosnir í sporunum. Núna er 10-12 gráður, sól og smá vindur. Alveg fínt í sólinni en ég sá samt fólk standa í skugganum af gömlum vana.

Þetta veðurlag sem okkur finnst bara ágætt og eðlilegt hefur orðið til þess að viðvaranir hafa verð gefnar út á útvarpi og á internetveðursíðum. Örugglega líka í sjónvarpi en við erum ekki með svoleiðs. Núna áðan var hringt í mig frá skólanum vegna veðursins. Skilaboðin voru heillöng. Ég heyrði þau ekki öll því ég leyfði Jorrit að heyra en svei mér þá hvort konan hafi ekki verið að tala um kal og allt!

En miðað við holninguna á krökkunum í morgun skil ég æsinginn.

En alvöru vetrarveður hlýtur að vera skelfileg reynsla fyrir meðal flórídabúann.

Að öðru: Þegar ég var að ganga heim af bókasafninu í gær varð ég fyrir undalegri reynslu. Ég var að ganga í mesta sakleysi eftir gangstéttinni meðfram Pembroke Road. Þá flautar svartur pallbíll þegar hann fer framhjá mér. Ég tók það ekki sérstaklega til mín þar sem það var ágætis umferð og fólk flautar alltaf við og við hér. Þess vegna varð ég frekar undrandi þegar ég sé pallbílinn snúa við og bílstjórann gefa mér eitthvað merki. Einhver misskilningur hlýtur að vera hugsa ég, set í brýrnar og held áfram að ganga. En viti menn, nokkrum mínutum seinna rennir svarti pallbíllinn upp að gangstéttarbrúnni og ökumaðurinn reynir enn að segja eitthvað við mig. Held að hann hafi verið að bjóða mér far. Vil amk trúa að hann hafi verið að bjóða mér far. Eftir að ég hafi beðið hann vel að lifa með bendingum hvarf maðurinn á braut.

Þetta er reyndar í annað sinn sem einhver hefur stoppað svona við hliðina á mér og verið með einhverjar óljósar bendingar. Ég er ekki alveg að skilja. Það er ekki eins og ég hafi verið svo eggjandi klædd í þessum göngutúrum. Í gær var ég td í síðum gallabuxum, síðerma peysu og í þessum líka heillandi Ecco-sandölum.  Í fyrra skiptið var ég nú í pilsi og hlýrabol en sandalarnir hefðu átt að vera dead give away. Svo er líka séns að þessir menn hafi virkilega verið að bjóða mér far. Það er nú reyndar óvenjulegt að sjá hvíta konu á besta aldri gangandi bara sísona á gangstéttum hér á slóðir. En samt.

Svo gætu þeir líka hafa verið villtir og vantað leiðbeiningar... hmmm, karlmenn að spurja til vegar?

Já, og Mamma: Fyrri pakkinn kom í fyrradag.

Hugleiðingar á leiðinni heim

Ég fór í könnunarferð á bókasafnið í dag. Þetta bókasafn er í Miramar-borg en eins og Pembroke Pines-borg er hún eiginlega bara hverfi og ekki nokkur leið að sjá nein borgarmörk á milli hennar og td Pembroke. Miramar byrjar nefnilega hinum megin við götuna. Pembroke Road til að vera nákvæmari.

Bókasafnið er í hinni nýju borgarmiðju (City Center) Miramar sem samanstendur af menntasetri (sem bókasafnið er í), skrifstofubyggingu með líkamsrækt, og bílastæðahúsi. Restin af svæðinu er óbyggt enn. Þetta er þó meiri uppbygging en  í miðbæ Pembroke þar sem núna eru bílastæði og klukkuturn, og já, merkið að þarna sé miðbær.

Annars er tún með nautgripum hinum megin við götuna hjá miðbæ Miramar.

En allavega þegar ég labbaði fram hjá leikskóla á leiðinni heyrði ég klapp og mjóróma raddir kyrja "Obama, Obama" og þá mundi ég eftir deginum. Ég fór passlega út til að vera örugglega ekki við tölvuna þegar forsetaskiptin yrðu. Oh, fjárans.

Ansi var það því gaman að ganga inn í bókasafnið og að sjónvarpinu þar inni alveg passlega til að sjá manninn svarinn inn á afskaplega amerískan hátt. Sjónvarpinu hafði verið komið fyrir sérstaklega fyrir í lesaðstöðunni fyrir tilefnið.

Mér sýndist Obama vera pínu trektur þegar hann var að svara prestinum en kannski gat hann bara ekki beðið með að byrja skítmoksturinn. Því það er það sem hann verður að gera næstu árin.

Svo steig maðurinn í pontu. Alveg afskaplega er hann með mikla útgeislun, maðurinn. Þegar hann talar langar manni bara að lygna aftur augum og hlusta. Ræðan var auðvitað góð. Full af "We Americans" og guði eins og búast má við. Það sem ég sá af henni fjallaði um efnahagsvandann. Obama sagði einfaldlega: Seinustu ár höfum við verið löt og værukær og það er að koma í bakið á okkur. Við höfum leyft óprútnum mönnum að leika sér án hafta og við höfum ekki verið að taka þátt í heimsmálunum eins og við ættum að gera. En nú er kominn tími til að standa á fætur, bretta upp ermar og vinna. Laga það sem þarf að laga og vera skynsöm. "Yes we can" andinn sveif þarna yfir vötnum. "Við getum og gerum og gerum það saman".

Ef Íslendingar eru þjóðin sem eru sokkin í kúk upp að nefi þá eru bandaríkamenn með hann upp að öxlum. Þeim veitir ekki af hughreystingu og að heyra að það sé eitthvað verið að gera til að redda málum. Þetta verður ekkert grín hjá Obama en hann er allavega nýr og það gefur fólki hér smá von.

Fréttirnar að heiman eru ekki eins skemmtilegar. Mótmæli og piparúðar aðra hverja viku núna. Ráðherrar sem virðast vera óhagganlegir og ákveða bara sín á milli hvernig hlutirnir eiga að vera. "Ég og Geir ákváðum...". Viðskiptaforkólfar sem segja "Þetta eru ekkert óeðlileg viðskipti" um eignatilfærslur sem í augum venjulegs fólks virðast vera hrein og klár svik og þjófnaður. 

Það er alltaf að koma betur og betur í ljós hve samfélagið var geðveikt. Og það gengur illa að vinda ofan af geðveikinni.

Íslendingar hafa í langan tíma haft það svo gott að við höfum ekki séð ástæðu til að vera með vesen. Ástæðan fyrir að sjálfsmorðssprengingar hafa ekki ennþá gerst heima, er einfaldlega sú að enginn nennir að sprengja sig í loft upp ef viðkomandi getur komið viðhorfi sínu á framfæri á auðveldari hátt. Það er svo langt síðan að við höfum haft alvöru ástæðu til óánægju, að sjálfsmynd þjóðarinnar hefur verið sú að við kunnum bara að nöldra. Að kasta grjóti í lögguna hefur verið einstaklingsframtak í drykkjuæði í hugum okkar. Mæta niður á Austurvöll með bílhlass af hrossaskít hefur verið óhugsandi lengi vel. Og afskaplega ókurteist í ofanálag. Ómálefnalegt. Óíslenskt.

 Það er líka óíslenskt að vera á hvínandi kúpunni, sem þjóð altso. Að eiga hugsanlega ekki fyrir mat og húsnæði. Að upplifa sig sem valdalausan lýð sem fáir útvaldir aðilar ráðskast með að vild. 

Valdaleysið er líklega verst. Og hættulegast. Það er sennilega vegna þessa valdaleysistilfinningar sem umræðan hefur snúist frá almenni kröfu um afsagnir ráðherra og upptöku eigna auðmanna, yfir í breytingu á stjórnaskránni og uppstokkun lýðræðisins (og líka afsagnir og upptökueigna).

Það er líka líklega vegna þess sem mótmælum fjölgar og löggan þarf að panta meiri byrgðir af piparúða.

Í mínum huga er augljóst að það þarf að kjósa sem fyrst. Og það þarf að endurskoða stjórnarskránna því svo virðist vera að lýðræðið á Íslandi þurfi hressingar við. Því lýðræði er ekki eitthvað sem hægt er að geyma upp í hillu.

Fólki verður að finnast það hafa einhverja stjórn á aðstæðunum. Það verður að hafa á tilfinningunni að það sé verið að gera eitthvað fyrir það.  Annars vex bara reiðin. Það hjálpar svo ekki ef fólki fjölgar sem hefur engu eða litlu að tapa.

Íslendingar eru ekkert öðruvísi en annað fólk. Hlutir geta alveg farið fjandans til á Íslandi eins og annars staðar. Það er ekkert rótfast í eðli Íslendinga að nöldra bara og gera svo ekkert alveg sama hvað gengur á. Suma hluti er bara ekki hægt að humma fram af sér. Ég vona bara að ríkisstjórnin geri sér grein fyrir því fyrr en seinna.

Tvöföld kuldaskil

Loksins er eitthvað spennandi að gerast í veðrinu! Amk miðað við veðurvefinn.

Bara Severe Wether Alert!

Það eru líkur á að hitinn nálgist frostmark inn til landsins í Flórída í næstu viku!

Úff hvað það verður kalt fyrir fólkið hér. Sem betur fer er trétjaldið sem við búum í með lofthitunarfídus í loftkælingunni. Og gott er að vita af úlpunni sinni uppi á hillu. En mér finnst samt full langt gengið að senda út veðurviðvörun en það er bara ég.

 En við þurfum að taka inn paprikuplönturnar og jólarósmarínið til öryggis.

Tepása

Ég þarf að labba í Publix til að versla á pitsuna í kvöld. En fyrst er smá te...

Við höfum haft það ágætt það sem komið er af nýja árinu. Áramótin voru róleg en við fórum niður á strönd til að sjá einhverja flugelda. Þeir voru nokkrir en auðvitað bara hjóm á við hvað við erum vön.

Þegar kom að því að borga leiguna fundum við týndu þúsundin sem við höfðum saknað svo yfir jólin. En fundurinn breytti fjárhagstöðunni til betra en jólin voru satt að segja mögur.

Svo þegar ég fékk rosafínu postulínskrónuna mína grenjaði ég bara smá yfir reikningum. Hefði alveg þegið málmkrónu en hér um slóðir þykir slíkt ömurlega ljótt og ekki mönnum bjóðandi. En það er skiljanlegt í samfélagi þar sem hægt er að fara í lýtaaðgerðir á tilboði (Það er auglýst massívt núna sérstakt janúartilboð hjá lýtaaðgerðarstofunni Strax sem mér finnst alveg sérstaklega fyndið).

Jorrit hefur þjáðst fyrir hæðina þessa vikuna. Þar sem hann passar svo illa í flugvélaskóhornin er hann nýttur frekar í flugherminn. Og núna hefur hann verið svo ljónheppinn að vera í flugherminum frá 7 til 1... eftir hádegi! Svo kvöldin hafa verið róleg hjá mér og það er læðst á morgnana í þeirri veiku von að maðurinn sofi eitthvað. En þetta er víst búið í bili, sem betur fer!

Jæja, núna er teið búið og ekki fleiri afsakanir fyrir að sitja hér. Best að rífa Magna hressa af stað!

Labbilabb...