Jeminn

Við Magni erum að gera íslenskuverkefni.

Amman er búin að eyða fjármunum í að barnið verði ekki mállaust á þessu útstáelsi móðurinnar og við erum að nota okkur það.

Við (ég) völdum að lesa um Hellisbúa í þetta skiptið. Magni er alveg til í að lesa um hellisbúa og ég er nú mannfræðingur og þar af leiðandi áhugasöm um hellisbúa.

 Magni las textann og svo las ég textann. Byrjaði og endaði allt í lagi en svona var sagt frá þróun mannsinns:

 

Það er samdóma álit flestra fræðimanna að maðurinn sem tegund hafi þróast á milljónum ára til að verða það sem hann er í dag og útfrá því má reikna með að hann sé enn að þróast og væri fróðlegt að vita hvernig mannskepnan komi til með að líta út eftir einhver þúsund ár. Telja margir að maðurinn hafi fyrst þróast frá öpum, en fyrir um það bil tveimur og hálfum milljónum ára kom hinn svokallaði hæfimaður, Homo habilis, fram á sjónarsviðið. Hafði hann yfir að ráða hæfileikum sem ekki höfðu þekkst fyrr, en hann virðist hafa lifað mestmegnis á veiðum dýra, sem hann sótti í vatn og á landi. Með hæfimanninum kemur fyrst fram hæfileikinn til að smíða verkfæri og nota þau til að búa til önnur. Þeir byrjuðu að höggva steina til og nota þau í vopn, sem gerði þá mun hæfari til að lifa af og stunda veiðar. Reismaðurinn, Homo erectus, birtist svo fyrir u.þ.b. 1.8 milljónum ára, og með honum virðist verkkunnáttu fleygja fram og verkfæri þau sem hann framleiðir taka meira mið af útliti, ekki bara notagildinu. Með bættum vopnum gátu reismennirnir veitt stærri dýr, sem aftur auðveldaði þeim að safna upp matarforða.

Í kringum árið 400.000 þúsund fyrir Krist virðist hann hafa áttað sig á eldinum og þá fer hann meira að huga að bústað sínum. Í staðinn fyrir náttúruleg afdrep fer hann að búa um sig í dýpri hellum og vandaðri byrgjum.1

Það er svo u.þ.b. 40.000 árum fyrir Krist að ný undirtegund manna, Neanderdalsmaðurinn, kemur fram. Með Neanderdalsmanninum virðast enn koma fram nýjar eiginleikar. Greftrunarsiðir þeirra sýna t.a.m. að þeir líta á dauðann með táknrænum augum.

Skömmu síðar eða um 35.000 f.Kr. kemur svo fram á sjónarsviðið önnur tegund, Homo sapiens, en auk þess sem sköpulag þeirra er í mörgu frábrugðið Neanderdalsmanninum, virðast þeir vera farnir að gera sér grein fyrir stöðu sinni í heiminum, og þeim yfirburðum sem greind þeirra gefur þeim.

Það er svo talið að nútímamaðurinn, Homo sapiens sapiens, hafi fyrst komið fram í Ástralíu í kringum 40.000 f.Kr. og síðan virðist hann vera kominn til Ameríku og Síberíu um 25.000 f.Kr. Upp úr því fer þróunin að verða örari og þróaðri menningarsamfélög í ætt við þau sem við þekkjum fara að líta dagsins ljós.

 

Ég skáletraði það sem mér fannst vera kynlegt. Það sem er líka feitletrað er það sem mér fannst vera alveg út úr kú. Þetta með Ástralíuna vona ég bara að sé klaufalega orðuð setning en ekki staðhæfing um að nútíma maðurinn eigi sér uppruna í eyjaálfu!

Bara alveg agalegt!

Við Magni nýttum það úr verkefninu sem við gátum. Svo fórum við og kynntum okkur þróunarsögu mannsins með hauskúpumyndum og alles!

 

Ferðasagan

Ég held að fylgjan mín hafi verið að lenda í Myrtle Beach.

Núna á degi tvö í Conway erum við ferðalangarnir að átta okkur.

Ferðalagið gekk vel. Reyndar fengum við Magni ekki sæti saman í Flugleiðavélinni sem var töluverður stressfaktor í byrjun ferðar. Ég átti að sitja í 10 A og hann í 11 F sem er ekki góðar fréttir fyrir móðurhjartað. Við vorum ekki þau einu sem lentu í þessu því það voru víst einar 4 fjölskyldur í vélinni sem voru tvist og bast. Og fólk var almennt ekki til í að færa sig svo að börnin gætu setið með foreldrum sínum.  En við Magni vorum svo heppin að gömul kona frá Hong Kong sá aumur á okkur og færði sig í sætið hans Magna. Vinkona hennar, hún Irene, hélt mér selskap á leiðinni og reyndist sú skemmtilegasta.

Þegar við komum til Boston fengum við að bíða í mílulangri röð í vegabréfseftirlitinu. Ungi maðurinn sem skoðaði vegabréfin, landvistarleyfin og dulafullu umslögin sem fest höfðu verið í vegabréfin, var bara hress og sagðist vona það að maðurinn minn fengi vinnu hjá Icelandair þegar hann væri búinn að læra.

Svo tók við gangan mikla á milli terminala og eftir það biðstaða í annarri röð. En eftir það fengum við flugmiða fyrir bæði tengiflugin sem var óskup gott. Inni í biðsalnum í Boston náðum við að smakka hina frægu kleinuhringi frá Dunkin Doughnuts (heima hjá mér eru kleinuhringir með gati en greinilega ekki hér umslóðir) áður en komið var að því að fara í næstu vél. Það kom sem sagt í ljós að 3 og hálfur tími var bara alveg passlegur til að komast í gegnum flugstöðina.

Við tók 3ja tíma flug til Atlanta. Við hliðina á okkur sat afskaplega hugguleg stúlka frá Ghana. Hún varð kampakát þegar hún frétti að við værum frá Íslandi. Hún hafði aldrei hitt  svoleiðis fólk. Ég sagði hanni að það væri ekki skrítið þar sem við værum tiltölulega fágæt. Flugvélin var varla komin upp í loftið þegar Magni hringaði sig saman í sætinu og sofnaði. Hann svaf næstum alla leiðina og ég öfundaði hann töluvert. Við sátum nefnilega fyrir framan neyðarútgang sem gerði það að verkum að það var ekki hægt að halla sætunum. Svo ég vakti.

Þegar nær dró Atlanta tóku skýin að hrannast upp í kringum okkur. Ég hef aldrei séð svona þykka skýjabakka, amk ekki frá þessu sjónarhorni! Enda fór það nú svo að tæpum klukkutíma eftir að við lentum (í brakandi sól)  var orðið skuggsýnt og þrumuveður lokaði vellinum í smá stund. Magni var þokkalega ánægður með að sjá loksins almennilegt þrumuveður. Veðrið var þó á hraðferð og truflaði ferðaáætlanir okkar ekki neitt. Þannig að tæplega 9 á staðartíma stigum við upp í aldraða ATR-72 vél þar sem vinalegur eldri flugþjónn tók á móti okkur.

Þarna fór ekki á milli mála að núna værum við komin í suðurríkin. Flugstjórinn ræddi helling við okkur á leiðinni og líka hann Jooohhn flugmaður. Ástæðan var sú að við þurftum að fljúga í kringum þrumuverðið og það var víst mikil ókyrrð. Ókyrrðin olli því að það var nánast ekki slökkt á sætisbeltaljósunum og drykkjunum var skutlað í okkur á methraða rétt fyrir lendingu. Ég verð að viðurkenna að það er svolítið sérstakt að sjá eldingarnar blossa fyrir utan flugvélagluggana en ef ókyrrð af þessu kaliberi kæmi í veg fyrir þjónustu um borð í flugvélum heima myndum við varla nokkurtíman fá kaffið! Iss piss.

Það var nú samt gott að komast niður á jörðina í Myrtle Beach. Ja, eftir að flugvélin hætti að skoppa á flugbrautinni. Ég get ekki gefið fugmönnum Delta hátt fyrir farþegavænar lendingar. Úff! Það kemur kannski í staðinn fyrir að vera óskiljanlegur í kallkerfið því það eru flestir Íslenskir flugstjórar en þeir geta lennt nokkuð mjúklega.

Þegar við komum út úr vélinni var klukkan rúmlega 10 og það var svo greinilegt að við höfðum ferðast örfáar breiddargráður til suðurs. Loftið var svolítið eins og í gufubaði. En við fundum Jorrit og töskurnar og héldum svo til Conway. Magni setti örugglega hraðamet í að koma sér inn úr dyrunum og í rúmið, afskaplega feginn.

Jæja, nú nenni ég ekki að skrifa meira í bili.