Rúmrusk og náttúra norðmanna

Núna erum við hjónakornin að strögglast í gegnum dag 2 í Álasund.

Við erum búin að labba og labba til að koma ákveðnu skipulagi á lífið og hlutirnir mjakast. Komin með frelsiskort og svoleiðis.

Álasund virðist vera ágætis staður með sjávarlykt og göngum fyrir bíla og fólk. Bílstjórar stoppa fyrir vegfarendum ef þeir svo mikið sem líta í átt að götunni, svona eins og þeir gera á Akureyri. Kannski andlega skyldir enda eru Álasund og Akureyri vinabæir.

Við búum núna hjá Svein Jonny sem er einn af eigendum flugskólans. Herbergið okkar er upp undir rjáfri í blokkinni sem hann býr í. Er svona einskonar geymsla/gestaherbergi. Fyrstu nóttina vorum við svo þreitt til að vera með neinar sérþarfir. Reyndar vöknuðum við snemma útaf birtu og vorum þar af leiðandi pínu þreytt í gær.

Í gærkvöldi fór Jorrit tímanlega í rúmið, skynsemin uppmáluð, en ég spjallaði aðeins lengur við Svein Jonny og skreið upp í kannski kl hálf eitt.

Um þrjúleitið vöknuðum við upp við að maður og kona komu inn í næsta herbergi og fóru, að því virtist, að laga til eða henda hlutum til og frá. Eftir einhvern tíma kom smá þögn. Og svo upphófst þessi skemmtilegri "ástarsöngur" þeirra skötuhjúa. Alltaf er náttúran söm við sig. Gjörningurinn virtist fara ágætlega fram og pilturinn greinilega mikill herramaður og var ekkert að drífa sig. En okkur fannst þó vanta svolítið á cresetóið í endan. Kannski fannst honum það líka því að eftirá hélt maðurinn þvílíka einræðu. Hún hafði greinilega ekki alveg eins mikla þörf á að tjá sig. Rétt um það leyti sem við vorum eiginlega orðin til í að banka uppá og biðjast vægðar þagnaði elskhuginn. Þá var klukkan örugglega orðin meira en fjögur.

Við vonumst til að þau geri það bara snemma í kvöld svo við fáum svefnfrið, gamla fólkið.