Fattarinn

Ég viðurkenni alveg að ég er stundum aðeins út á þekju. Svolítill bjöllusauður eins og Lísa í Skógahlíð orðaði það í denn.

Þannig er það alveg happa og glappa hvort ég skilji sumt grín og hafa skapast nokkur vandræðileg augnablik í fortíðinni þegar ég hef tekið eitthvað alvarlega sem var bara ætlað sem spaug.

Langi fattarinn verður líka til þess að stundum smellur merking hlutanna saman á óheppilegum tímum, eins og í svefnrofanum á kvöldin. Það er náttúrulega óþolandi. Að vera á leið inn í draumalandið og svo; bang! Tenging kemst á og maður getur ómögulega sofnað fyrir hugstrumpinu. Merkilegt er að þetta kemur sárasjaldan fyrir mig á morgnanna, svona til að hjálpa mér á fætur. Neinei, bara á kvöldin.

Óskup vildi ég að þessi fattari væri heldur styttri þannig að ég gæti svarað fyrir mig á staðnum. Í staðinn fyrir að liggja kannski í rúminu klukkan hálf tvö á nóttunni semjandi svör sem áttu við kl níu kvöldið áður. Þó það væri ekki nema vegna þess hvað það myndi bæta svefninn hjá mér!

Skítt með að vera hnittinn og fylgin sér! Eða ná að mála annað fólk inn í horn þegar það hefur hugsanlega talað af sér!

Bara að fá svefnfrið!!

 

Athugasemdir

[Ragna (IP-tala skráð) 5.12.2006 kl. 17:01]

óvuð hvað maður kannast  allt of vel við svona...

[Álfhildur (IP-tala skráð) 5.12.2006 kl. 20:28]

jú jú þetta hringir einhverjum bjöllum, svo það eru líklega fleiri bjöllusauðir ;)

[Edda Rós (IP-tala skráð) 5.12.2006 kl. 23:36]

Veistu, ég er alveg viss um að Lísa á það ennþá til að tala um bjöllusauði... Annars hef ég lent í þessu líka, reyndar er það oft þannig að einhver segir eitthvað og þá kemur perfect moment fyrir mig að segja eitthvað nema það rennur hjá og svo augnabliki seinna fatta ég hvað ég átti að segja, en það virkar ekki lengur að segja það því að augnablikið er farið.