Kona veiðimannsins

Úff, hvað ég er þreytt í dag. Samt var mitt hlutverk í gær eiginlega að vera sæt og segja já á réttri stundu. Það voru hinir sem þræluðu og veseniðust í kringum mig á meðan ég beið eftir að eyelinerinn þornaði.

Merkilegt nokk var barasta fínt veður í gær, sól og hlýtt. Sem var afskaplega heppilegt fyrir mig þar sem það fer ekki saman að vera sæt og vera í hlýjum fötum.

Athöfnin hjá Sýslumanni var afskaplega fín og indæl. Ég vissi ekki hve miklum hátíðleika mætti búast við. Kannski myndi fulltrúinn horfa á okkur undrunar augum og spurja af hverju við værum svona fínt klædd? En þetta var bara alveg ágætt. Magni var settur sérlegur hringaberi og leysti þá ábyrgð með sóma, enda með reyslu.

Svo var haldið í myndatöku vítt og breytt um Húsavík. Fyrsta stopp var við stífluna í Búðaránni. Besta myndin þar náðist þegar Magna tókst næstum að ýta Jorrit í ánna. Eftir það var haldið út á bryggju þar sem fýlarnir reyndu að sannfæra okkur um að þeir ættu alveg skilið brauð. Svo var það garðurinn við Safnahúsið og svo inn á stofu.

Við sluppum ekki út fyrr en rúmlega 7 (eftir 2 og hálfan tíma) og ekki mínútu of snemma að mati Magna.

Matarboðið tókst afskaplega vel. Maturinn var afskaplega góður og félagskapurinn ekki síðri. Auðvitað var dönsku fjölskyldunnar sárt saknað en Edda náði samt að skála með okkur í gegnum síma.

Við fengum góðar gjafir sem eiga eftir að koma sér vel og margar yndislegar kveðjur sem ég þakka fyrir.

Ég hef ekki náð að verða mér út um myndir en það eru nokkrar góðar á síðunni hans pabba 

 Erum við ekki sæt?

 

Alveg ofboðslega margt

Það er búið að vera hellingur að ske seinustu daga, mest af því eitthvað sem ætti alveg skilið sína eigin færslu en svona er þetta stundum.

Ég brenndi suður á fimmtudaginn til að sækja Jorrit. Ég hafði leigt kofa í Keflavík og var bara á góðum tíma þangað þegar merkingakerfi Reykjavíkurborgar náði mér. Hvað hjálpar það manni að vita hvert skuli begja eftir að maður hefur beygt? Jú nema til að vita að maður er á kolvitlausri leið... Sem sagt að ég tók löngu leiðina til Keflavíkur og ég var farin að halda að ég væri dæmd til að ráfa stefnulaust um Breiðholtið til eilífðarnóns.

En þetta hafðist að lokum og ég brunað eftir upplýstri og merkjaprýddri Reykjanesbraut og sá enn og einu sinni hve skortur á grunnþekkingu í eðlisfræði er útbreiddur meðal höfuðborgarbúa. Svona um hluti eins og tregðu.

Kofinn var ágætur, svona eins og trétjald eignlega.

Jorrit var sóttur og við útréttuðum í höfuðstaðnum áður en við lögðum í hann. Leiðin lá í Hrútafjörðinn þar sem hvorugt okkar treystum okkur (Jorrit) lengra. Sem betur fer þar sem það var alveg nóg að lúsast yfir eina slabbaða heiði á sumardekkjunum.

Staðarskálinn var bara fínn, betur einangraður og veglegri en kofinn. Hinir djammandi bæjarstjórar voru líka til friðs, sem var léttir.

Á laugardaginn höfðum við okkur til Akureyrar þar sem Tryggvi tók við Jorrit og fór með hann í Heiðardalinn og videre. Valdís klófesti mig.

Mér var afhent einkennilegt höfuðfat og svo var frænkum og systur safnað saman. Stefnan var tekin á Hauganes og þar var skoðuð bjórverksmiða Kalda. Alveg agalega gaman og hápunkturinn var þegar Rúni Júl sjálfur söng, með aðstoð konunnar sinnar, "Þú ein" fyrir mig. Það var alveg æðislegt vægast sagt. Þau hjónakornin voru víst í ferðalagi til Dalvíkur og höfðu beðið um að skoða verksmiðjuna. 

Eftir bjórsmakkið, fræðsluna og sönginn var farið á Eyrina aftur og á Dominós á Pitsuveiðar. Ég fattaði fljótlega að það var einn staður í Kalda sem ég gleymdi að skoða svo að það var pínu erfitt að bíða eftir pitsunni. En það hafðist allt saman og loks komumst við heim til Valdísar. Ég hafði pantað frekar sterka pitsu en þegar kassinn var opnaður kom í ljós jalapeno-fjall. Ómægod, ég svitna enn við tilhugsina.

Sem betur fer hafði systir mín skipulagt ferð í heitan pott svo ég gat jafnað mig á matnum. Líka mjög fínt...

Þegar enn var heim komið mætti ung en sterk stúlka, með tvo stóra pappakassa fulla af fullorðins leikföngum. Þar sem Valdís býr á 4 hæð verð ég að dást af konunni fyrir dugnaðinn. Við fengum að skoða græjurnar og þetta var hið fróðlegasta spjall. Einnig fengum við til eignar sölulista frá einum framleiðandanum og hann reyndist mikil skemmtun. Ef einhver vill upplifa sakleysi sitt þá mæli með að fletta í gegnum einn slíkan. Sakleysið verður reyndar horfið á harðaspretti en þú finnur fyrir því hverfa. Það sem fólki dettur í hug!

Kvöldið endaði á því að Ragna keyrði Pony í Teiginn innanborðs.

Ég bara verð að lýsa ánægju mína með kvöldið. Ég skemmti mér konunglega

Mér varð reyndar hugsað til Danmerkurfarans sem hefði sómt sér í hópnum en við verðum bara að eiga það inni...

Við Jorrit og Magni komum svo heim á Hvítasunnudag með stoppi í Máskoti. Jóa bauð okkur með sér í mat sem við þáðum með þökkum.

Annar í Hvítasunnu var alveg æðislegur. Við fórum í sund og ég brann smá á bringunni. Ég fer bráðum að ná í heilt sett af vægum sólbrunum. Kannski væri ekki vitlaust að pæla í sólarvörn.

Í dag brunuðum við Jorrit niður á Víkina og skiluðum inn vottorðum fyrir föstudaginn. Á leiðinni heilsuðum við upp á hina og þessa og Dimma sannaði að hún er ekki með gullfiskaminni. Hennar heilsa til Jorrit var hunda útgáfan af "Sæll og blessaður, langt síðan ég hef séð þig"!! Agalega sætt.

Sumar nr 1 og sól

Það er búið að vera snilldarveður í Mývatnssveitinni seinustu daga. Miðað við spánna er þetta sumar nr 1 og því líkur um helgina. Vonandi verður ekki langt í sumar nr 2.

Það er búið að vera fullt að gera í vorverkum og stóradags verkum. Ég ætla að smella inn einni mynd sem Bergþóra, nýji Landvörður Mývatns, tók af moi eftir smá moksturtörn við Leirhnjúk á mánudaginn. Það gengur ekki að láta túrhestana öklabrjóta sig á göngustígunum!

Nb. ég náði að sólbrenna smá bæði á mánudaginn (bakinu) og í dag (andlitinu) 

Norðurmýrarfílingur

Það er allt að koma til í hitamálum hjá okkur Magna, núna þegar búið er að skipta um allskonar pípur og loka í kyndiklefanum. Ég lærði nýtt orð í dag: Danfossloki. Það er nefnilega frekar hamlandi fyrir félagslega auðmagnið ef maður talar um "þetta-gráa-þarna-sem-maður-fiktar-í-til-að-fá-meiri-hita".

En núna er húsið að þorna smá saman.

Og oj...

Lyktar eins og gamall blautur hundur sumstaðar en annars staðar eins og gömul tuska.

Ætli það sé gamall Mývetningur hangandi á skólplögninni?

Hann mætti reyndar ekki vera mjög gamall þar sem ég held að flest lífrænt efni umbreytist frekar hratt í jörð hérna. Svo notalega hlýtt.

En ég get allavega opnað glugga núna og hætt að hamstra hitann.

Magni og Viktor hafa nú ekki látið þetta vatnsvesen trufla sig mikið. Þeir hafa verið að byggja metnaðafyllsta sköpunarverk sitt hingað til; risa kall úr lego. Nú er hann tilbúinn og ég mátti ljósmynda snilldina og setja hana á netið. Svo Volla!

Smá æfing...

Það skeði eitthvað skrítið við hitakerfið á höllinni sem við Magni búum í rétt fyrir helgi.

Útrennslið hefur löngum verið svolítið spes þannig að það er ævinlega smá pollur við hliðina á útidyrunum. Með alveg svakalega heimilislegu slými og fíflum sem uxu á bakkanum. Allt að því næs.

En allt í einu fór þrýsingurinn upp úr öllu valdi á kerfinu. Það var hægt að láta þrýstingslokann (eða hvað sem græjan heitir) frussa 80 gráðu vatni  á gólfið í kyndklefanum og búa til gufubað (bæði í klefanum og í húsinu), eða skrúfa frá svona framhjá kerfi og láta sjóðheita vatnið renna beint út (eða svona undir húsið og svo út í gamla pollinn), eða skrúfa fyrir heita vatnið. Aðgerð 2 seinkaði bara gróðurhúsaástandi innanhúss eins og ég hef komist að. Meira að segja hús þola ekki endalaust heitt vatn undir sig. Gróðurinn í pollinum er löngu soðinn.

Semsagt afskaplega skemmtilegt ástand.

Ég endaði með að skrúfa fyrir heita vatnið í gærkvöldi þegar brunaboðinn var búinn að fara á stað og það sló út vegna raka.  Svo var hreppsráðsmaðurinn ræstur út í morgun. Hann hafði greinilega gert eitthvað þegar ég kom heim áðan og ástandið leit ágætlega út.

Þangað til að ég vildi fá aðeins meira hita í húsið (var svona 17-18 gráður eftir 12-14 tíma hitaleysi). Við að skrúa inntakið frá 1 yfir á 2 fór þrýstingurinn allur af stað aftur.

Núna er bara smá innrennsli í húsið (fyrir uppvask og svoleiðis), það verður æðislegt að fara í sturtu á eftir og ég sé fram á að skrúa fyrir vatnið aftur í nótt.

En ég og Magni erum búin að fá smá æfingu í að búa við 90-100 % raka ef við viljum finna ljósu fletina á málinu.

Hins vegar er ég viss um að silfurskottu ættflokkurinn sem bjó í kyndiklefanum hefur orðið fyrir miklum búsifum. 

Amk eldri

Annar í afmæli fór ágætlega fram. Akureyrarferð með dekkjaskiptum og tannlækni. Kom líka hleðslutæki á Rögnu systur sem launaði greiðan með leiðsögn um MA. Það tók nefnilega smá göngutúr að finna stærðfræðimærina Valdísi.

Fyrsti í afmæli var alveg ágætur. Byrjaði daginn með rafrænu, heimatilbúnu, afmæliskorti frá Eddu og co. Svo fékk ég skemmtilega mikið af skilaboðum og símhringingum. Meira að segja sendi Magni sms í gegn um netið. Þegar börnin fara að senda manni afmæliskveðjur í símann er nauðsynlegt að átta sig á því að þau eru engin smábörn lengur.

Svo buðu Ma&Pa okkur í mat. Rauðsprettan rann ljúflega niður sem og grilluðu banarnir.

Bara fínt allt saman. 

Ofur-smáhestur

Aumingja smáhesturinn minn er svo óheppinn að eigandi hans er frekar trassasamur. Og á það til að mikla fyrir sér verkin. Þess vegna hafði nú liðið óþægilega langur tími á milli skoðana hjá gæðinginum. Eigandinn var alveg viss um að núna kæmi að því að Skoðunarmaðurinn sæi innsta eðli hans og tæki ekki í mál að bíl-greyið færi feti lengra (eða svona næstum því).

En loksins hafðist það að panta tíma fyrir bílinn. Var bara merkilega auðvelt. Var bara ekki svo sárt.

Á leiðinni niður brekkurnar hlustaði eigandinn eftir hverju hringli og rörhljóði. Var alveg viss um að núna væri eitthvað að fara, perur að springa, púst að detta í sundur eða bremsur að bila. Bara af því að þarfasti þjónninn væri á leið í próf.

Með hjartslætti lögðu þeir við hliðina á skoðunarstöðinni en vorum of snemma í því. Þess vegna hafði Eigandinn trassasami nægan tíma til að velta fyrir sér af hverju númerslausri Nissan Mikra væri lagt við húshornið. Svona næstum eins og henni hefði verið trillað út af skoðunarstöðinni eins stutt og hægt væri. Sennilega vegna einhverra ófyrirgefanlegra synda eiganda hennar. Hann sá Smáhestinn alveg fyrir sér rétt hliðina á henni, umkomulaus og númerslaus.

Eftir óralangan tíma, örugglega svona 5 mínútur, kom Skoðunarmaðurinn úr hádegismat. Eftir að hafa greitt viðeigandi gjald keyrðum við löturhægt og kurteisislega inn í skoðunarstöðina. Þar skyldust leiðir og Eigandinn fór eirðarlaus inn á biðstofuna, fletti ósjáandi í blöðunum og stjákklaði um.

Eftir svolitla stund var kallað. Eigandinn lúskraðist fram, tilbúin til að taka örlögum sínum. En kraftaverkin gerast enn því þar stóð Skoðunarmaðurinn örlítið sporskur á svip. Engar athugasemdir og Smáhesturinn kominn með nýja flotta miða á sig. Ekki græna heldur svona gula með 09!

Ótrúlegt!

Og bara betri en seinast! 

Þá er bara um að gera og vinda sér í dekkjaskipti og smur. Fyrst við lifðum skoðunina af verður það bara sunnudagsgöngutúr í skrúðgarðinum... 

Gamall hundur kennir ungum hvolpi...

Þegar Magni Steinn var að munda sig við að byrja á stærðfræðidæmunum í kvöld heyrði ég hann muldra "Hvernig gerði Viktor þetta?". Ég spurði barnið hvað hvað hann væri að tala um og hann sagði mér að Viktor, stórvinur, hefði sýnt honum þessa líka fínu aðferð við að reikna saman stórar tölur. Eitthvað með striki og geyma og svoleiðis.

Aha, hugsaði ég, svo þannig fer þegar börnin eru látin uppgötva stærðfræðina sjálf. Þegar komið er út í 43+56+8 eða 35*15 er orðið seinlegt að telja á fingrum sér (og tám, bringunni eða stöfunum á blýantinum eins og ég hef séð son minn gera). Þá þarf maður stórtækari vinnuvélar við verkið. Mér sýnist að Viktor hafi gert það sniðugasta í stöðunni og virkjað foreldrana til að leysa dæmið og þau kenndu honum að setja dæmin upp á gammel dags máta. Svo reyndi Magni að tileinka sér tækniframfarir vinar síns og kunni kannski ekki við að ónáða upptekna móður sína.

Ég hugsaði mig aðeins um... Börnin eiga jú víst að læra þetta sjálf á einhvern hippalegan og frumlegan máta... Kannski væri ég að skemma stærðfræðiupplifun sonar míns fyrir lífstíð með að skifta mér af og koma með úreltar og lummó útreikni-aðferðir...

Úr varð að ég stóðst ekki freistingunna (enda heyrði ég að drengurinn var farinn út af sporinu í fingratalningunni) og bauðst til að hjálpa. Hjálpinni var tekið fegins hendi og minn maður var ekki smá kátur þegar hann uppgötvaði þægindin við "nýju" aðferðina.

Ég vona bara að þessi afskiptasemi  hafi ekki haft djúpstæð og óafturkræf áhrif. Kannski nær Magni aldrei að botna í heildun eða sínus-fallinu út af mér. Hver veit...?

Ég verð bara að lifa með óvissunni. Við höfðum bæði mjög gaman af heimadæmunum, aldrei þessu vant. 

 

Nokkrar myndir og þannig

Ég fór á smá skreppitúr á embættisbílnum í gær. Veðrið var svona um frostmark og þið megið geta þrisvar hvert ég fór. Fallegt kögur er það ekki?

 

Þegar ég hlóð þessari inn á Blánna fann ég aðra sem var tekin þegar Magni var á leið að gista hjá Viktori um daginn. Ef barnið reynir að segja ykkur að hann sé látinn þræla við að þrífa gólfið með tannbursta þá er það EKKI satt

Vimeslegt

Ég hef verið að lesa í gegnum "Löggubækurnar" úr Diskworld seríunni þannig að það er kannski eðlilegt að hugurinn sé fljótur að tengja þegar kemur að uppátækjum lögreglunnar í raunheimum. Það að taka þennan hættulega kyndil, sem fólk er að æsa sig yfir, og slökkva í honum væri mjög Vimeslegt. Þá væri vandamálið úr sögunni og friðurinn tryggður í bili en það er nú helsti tilgangur allra löggæslumanna; að halda friðinn (to keep the peace).  Hann hefði reyndar líklega handtekið allt liðið fyrir einhverskonar þjófnað. Því allir glæpir eru í raun þjófnaðir, það er bara mismunandi hverju sé stolið.

Svo er nú alger spurning hvað franska löggan geri næst því eitthvað er ég viss á að friðurinn hafi ekki haldist lengi. Ef þetta væri bók um Vimes væri næsta skref að handtaka Kína fyrir þjófnað... á landi. Hann náði nú einu sinni að handtaka heilan hervöll (m.a. fyrir samsæri um að valda öðru fólki líkamsmeiðingum og dauða og vera vopnaðir á almannafæri ) en þá komu pólitíkusarnir og eyðilögðu allt. Eitthvað vesen með pappíra og viðskiptahagsmuni. 

Sem virðist vera málið í raunheimum. 

Slökkt á ólympíueldi í París